şərməndə

sif. <ər.> klas. Utanan, utancaq. // Xəcalətli, üzüqara. Deyirlər ki, sabah gələcək yarım; Şərməndəyəm, artıb dərdü qubarım. Q. Z.. <Güllü:> Allah gətirib, salıb məni bu odun-alovun içinə. Qohumdan şərməndə, dostdan, aşnadan şərməndə. Ə. H.. Şərməndə etmək (qılmaq) – utandırmaq, xəcalət çəkdirmək. Bağda gülü şərməndə qılar qönçə dodağım; Süzgün baxışım, qarə gözüm, alma yanağım. M. S. O.. Şərməndə olmaq – utanmaq, xəcalət çəkmək, xəcalətli olmaq. <Molla İbrahim Xəlil:> Vallah, sizin kimi əziz qonaqlardan şərməndə oluram. M. F. A.. Tellərin dönüb kəməndə; Gözəllər olub şərməndə; Qara saçın dal gərdəndə; Hör, başına dolandığım. Aşıq Hüseyn.